بررسی رابطه خودکارآمدی و شادکامی با خودتاب آوری مربیان پیش از دبستان شهر تهران 1389-90

هدف از این پژوهش بررسی رابطه خودکارآمدی و شادکامی با خودتاب آوری مربیان پیش از دبستان شهر تهران بود. حجم نمونه طبق فرمول کوکران 270 نفر با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شد. جهت جمع آوری داده ها از سه نوع پرسشنامه : الف) پرسشنامه خودکارآمدی چسنی ( 2006 ) دارای 26 سوال در سه خرده مقیاس ( استفاده از راهکارهای مقابله مساله مدار ، متوقف ساختن افکار و هیجانات منفی و کسب حمایت از جانب دوستان و خانواده ) ، ب) پرسشنامه شادکامی مونش ( 2000 ) دارای 24 عبارت در 4 خرده مقیاس ( احساس مثبت ، تجربه مثبت ، احساس منفی ، تجربه منفی ) و ج) پرسشنامه خودتاب آوری کلاهنن ( 1996 ) دارای 14 عبارت 4 گزینه ای استفاده شد. این پژوهش از نوع همبستگی و همخوانی است. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استباطی ( رگرسیون چند متغیری ) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که : 1) از روی نمرات خودکارآمدی مربیان می توان خودتاب آوری آنان را پیش بینی کرد. اثر و قدرت خودکارآمدی مقیاس استفاده از راهکارهای مقابله مساله مدار بیشتر از حمایت از دوستان و خانواده و مقیاس متوقف ساختن افکار و هیجانات منفی است. 2) از روی نمرات شادکامی می توان میزان خودتاب آوری مربیان را پیش بینی کرد. اثر و قدرت مقیاس استفاده از احساس مثبت بیشتر از تجربه مثبت ، احساس منفی و تجربه منفی است. واژه های کلیدی : خودکارآمدی ، شادکامی ، خودتاب آوری